Κάθε δρομέας έχει μια αρχή. Και συχνά, αυτή η αρχή δεν είναι μια ηρωική απόφαση μπροστά στον καθρέφτη, αλλά μια στιγμή απλή, σχεδόν τυχαία. Για τον Τάσο, όλα ξεκίνησαν όταν πήγε να συνοδεύσει μια φίλη στην εγγραφή της σε ομάδα τρεξίματος. Δύο μήνες αργότερα, ο άνθρωπος που αστειευόταν πως θα έτρεχε «μόνο σε περίπτωση σεισμού», είχε γίνει κάτι περισσότερο από δρομέας – είχε βρει μια νέα πορεία ζωής.
Η ιστορία του Τάσου δεν είναι για ταλέντα ή φυσικές ικανότητες. Είναι για το κουράγιο να βγεις από τη ζώνη άνεσής σου, για την αξία της παρέας, και για το πώς το τρέξιμο μπορεί να γίνει κάτι πολύ βαθύτερο από απλή άσκηση. Είναι μια υπενθύμιση ότι η αλλαγή ξεκινά από ένα βήμα – και ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο όταν το θέλεις πραγματικά.
Τι σε κινητοποίησε να κάνεις το πρώτο σου βήμα στο τρέξιμο; Υπήρξε μια στιγμή «κλικ» ή ήταν κάτι που ωρίμαζε μέσα σου;
Νομίζω ότι αυτό που με κινητοποίησε περισσότερο ήταν η παρέα που με παρακίνησε. Η αλήθεια είναι πως πήγα να συνοδεύσω μια φίλη στην εγγραφή και με έναν αυθόρμητο τρόπο με πήρε η μπάλα κι εμένα. Σημαντική ήταν η στιγμή μέσα στο γήπεδο, όπου ένιωσα τη δέσμευση κάνοντας την εγγραφή μου. Τέρμα τα ψέματα. Σαν να βγήκα εκτός του comfort zone μου. Άγχος και ενθουσιασμός μαζί!
Πώς ένιωσες τις πρώτες φορές που βγήκες για τρέξιμο; Υπήρχε φόβος, ενθουσιασμός ή αμφιβολία για το αν θα τα καταφέρεις;
Αμφιβολία για το αν θα τα καταφέρω. Ήταν η δεύτερη φορά που θα έτρεχα στη ζωή μου και πιο συγκεκριμένα σε ταρτάν. Παραδόξως, η πρώτη μου εμπειρία ήταν σε αγώνα 5χλμ., τον οποίο κατάφερα να τερματίσω. Βέβαια, μετά την εγγραφή είχα και μια αίσθηση ότι δε δίνω κάπου αναφορά, οπότε το άγχος ήταν μικρό. Τότε δεν μου είχαν ορίσει ακόμα προπονητή (γέλια).
Σε ποιο σημείο της πορείας σου ένιωσες πραγματικά ότι «κάτι αλλάζει»; Υπήρξε κάποιο καθημερινό μικρό γεγονός – σύμβολο αυτής της αλλαγής;
Όταν έβγαλα τους πρώτους δέκα γύρους στο γήπεδο χωρίς κανένα λιποθυμικό σοκ. Επόμενη στιγμή, όταν κατάφερα να βγάλω τα 5 χιλιόμετρα χωρίς να σταματήσω και με καλό ρυθμό. Ανέφερα πριν πως η πρώτη μου απόπειρα για τρέξιμο ήταν όντως τα 5χλμ. στο Run AXD, αλλά πήγαινα πολύ αργά και σταμάτησα σε κάθε σημείο τροφοδοσίας, με το ΕΚΑΒ να μου ρίχνει μια παραπάνω ματιά (γέλια).
Τι σημαίνει για εσένα το τρέξιμο τώρα που έχεις μπει συστηματικά στον ρυθμό; Είναι απλά άσκηση ή έχει μεταμορφωθεί σε κάτι βαθύτερο;
Πλέον είναι μια ανάγκη που μου έχει δημιουργηθεί. Είναι κάτι να έχω να προσμένω μέσα στη μέρα. Επιλέγω να πηγαίνω με παρέα και είναι ένα ωραίο meet up. Παρ’ όλα αυτά, και μόνος να πάω, το γήπεδο μοιάζει με έναν συμπεριληπτικό χώρο, μια παρέα ετερόκλητη – άλλες ηλικίες, διαφορετικά background – με ατομικό στόχο ο καθένας, ο οποίος μοιάζει να ενσαρκώνεται μέσα στο τρέν, είτε αυτό είναι η διεκδίκηση του χρυσού είτε το να τρέξεις τα πρώτα 5χλμ. μέχρι τέλους.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισες, είτε σωματικά είτε ψυχολογικά, και πώς τις ξεπέρασες;
Ψυχολογικά, είχα μια φωνή που μου έλεγε πως δε θα τα καταφέρω. Μεγάλη δυσκολία επίσης – η οποία μου έβγαλε στην επιφάνεια έναν πιο «κακό» εαυτό (και βλέπεις έναν ήρεμο άνθρωπο, το ομολογώ) – ήταν όταν ο προπονητής μου με έβαλε να κάνω διαλειμματική προπόνηση, ενώ του είχα εξηγήσει πως θέλω χαλαρά πράγματα. Ποιος άνθρωπος αποφασίζει να τρέξει 200 μέτρα γρήγορα και 200 αργά για 10 φορές; Επίσης, με έβγαλε έξω από τα νερά μου το ότι οι συναθλητές μου είχαν πολλά διαφορετικά επίπεδα, κάτι που ανέβασε το στρες. Αυτό, βέβαια, μέχρι που είδα πως ο καθένας προσπαθεί να κάνει το καλύτερο για τον εαυτό του, σαν παράλληλη δράση με τους συναθλητές του που κυνηγούν το δικό τους όνειρο.
Πώς επηρέασε το τρέξιμο την καθημερινότητά σου, τη δουλειά σου και τη σχέση σου με τους γύρω σου; Έχεις παρατηρήσει συγκεκριμένες αλλαγές;
Βάζω την προπόνηση προτεραιότητά μου και η καθημερινότητά μου καθορίζεται βάσει αυτού. Θα πω και όχι σε φαγητό ή έστω θα αλλάξω την ώρα (γέλια). Επίσης, έχω βιώσει και μεγάλη αλλαγή εξωτερικά – το βλέπουν και οι άλλοι, και αυτό δίνει κίνητρο για να συνεχίσω.
Τι συμβουλή θα έδινες σε άλλους που βρίσκονται στη θέση που ήσουν εσύ: με ανεβασμένα νούμερα, αμφιβολίες ή φόβο για την αλλαγή;
Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο και ορισμένες φορές οι φοβίες μας και μόνο μας κρατούν πίσω. Αν με ρωτούσες πριν 2 μήνες αν θα έτρεχα, η απάντησή μου θα ήταν: «Ναι! Σε περίπτωση σεισμού» (γέλια).
Υπάρχει κάποιο προσωπικό «μάντρα» ή φράση που σε κράτησε όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα;
«Θα έρθεις!» – Η φράση της φίλης μου και συναθλήτριάς μου να αντηχεί με όχι πολύ γλυκό τόνο (γέλια).
Ως μέλος της κοινότητας DailyRun, πόσο σημαντικό ήταν να έχεις δίπλα σου άλλους ανθρώπους στην ίδια πορεία; Τι σου έδωσε αυτή η αίσθηση του «μαζί»;
Ανήκεις κάπου. Ένα κάπου που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο! Καταλαβαίνεις πως υπάρχουν και άλλοι με κοινούς προβληματισμούς και σκέψεις. Όταν βλέπεις πως τα ίδια σκέφτονται και άλλοι συνάνθρωποί σου, δε νιώθεις μόνος. Η κοινότητα δημιουργεί συνδέσεις με αρχή έναν κοινό τόπο και στόχους!
Αν μπορούσες να συνοψίσεις με μία λέξη ή φράση τι σημαίνει για σένα αυτή η αλλαγή ζωής μέσα από το τρέξιμο, ποια θα ήταν;
Ελπίδα!
Η ιστορία του Τάσου μάς υπενθυμίζει ότι η αλλαγή δεν χρειάζεται να είναι δραματική για να είναι πραγματική. Χρειάζεται μόνο ένα πρώτο βήμα – και ίσως μια φίλη που να σε πείσει να κάνεις εγγραφή. Το υπόλοιπο έρχεται με τη συνέπεια, την παρέα και την πίστη ότι αξίζεις να δοκιμάσεις.
Έχεις κι εσύ κάποια ιστορία να μοιραστείς; Γράψε μας στα σχόλια!